Ekstrakt z chińskiego zioła kudzu znacznie zmniejsza chęć sięgnięcia o napoje wyskokowe i może być przydatny w leczeniu alkoholizmu oraz ograniczania upijania się, wynika z nowego badania przeprowadzonego przez uczonych z McLean Hospital i Harvard Medical School.
Choć alkanna słynie przede wszystkim z właściwości barwiarskich, oddziałuje również prozdrowotnie.
Szałwia pochodzi z basenu Morza Śródziemnego. W Polsce uprawiana jest przede wszystkim dla potrzeb farmacji. Ceniona była już w starożytności, kiedy to przypisywano jej zdolność przedłużania życia. Zyskała sławę panaceum i z czasem stosowano ją na wszelkie schorzenia.
Duże pieniądze czy pozostawanie w związku wcale nie muszą dać zadowolenia z życia. Badania wykazały, że wspomniane rzeczy wcale nie przyczyniają się poczucia szczęścia, w istocie taka ocena własnego życia ma więcej wspólnego z innymi czynnikami.
Tymianek jest byliną pochodzącą z wybrzeży Morza Śródziemnego i komercyjnie uprawianą w wielu krajach europejskich, a także Maroku i Stanach Zjednoczonych. Rośnie dziko m. in. w Albanii i Bułgarii. Do celów leczniczych najczęściej wykorzystuje się tymianek hiszpański (Thymus zygis).
Melisa (Melissa officinalis) pochodzi z południowej Europy. Jest wieloletnim ziołem o zapachu zbliżonym do cytryny. Od wieków uważano roślinę za wykazującą działanie uspokajające, przeciwgorączkowe, przeciwbakteryjne, rozkurczowe, hipotensyjne (obniżające ciśnienie krwi), wspomagające pamięć. Ze wzglęu na niezwykle szerokie zasosowanie nazywana jest ziołowym panaceum. Wyniki badań laboratoryjnych sugerują, że melisa zawiera wysokie stężenie antyoksydantów.
Bakopa drobnolistna (Bacopa monnieri), w medycynie ajurwedyjskiej nazywana brahmi, jest powszechnie stosowana w Indiach, zwłaszcza dla poprawy pamięci czy łagodzeniu objawów padaczki. Bakopę tradycyjnie stosuje się też w leczeniu astmy, chrypy, i zaburzeń psychicznych.
Tojad, inaczej Aconitum, to zioło z rodziny jaskrowatych tradycyjnie stosowane w łagodzeniu rozmaitych dolegliwościach. Słowo „aconitum" pochodzi od greckiego słowa „akone", tj. „skalisty" lub „urwisty", co nawiązuje do typu obszaru, w którym tojad rośnie. Zioło od dawna stosowane było w medycynie chińskiej. Najpopularniejsze jego zastosowanie związane jest z artretyzmem, nerwobólami i chorobami skóry.
Abuta (Abutta officinali, Cissampelos pareira) jest drzewem osiągającym do 6 metrów, rośnie w dorzeczu Amazonki i innych tropikalnych rejonach świata. W Ameryce Południowej jest stosowana przede wszystkim w leczeniu różnych dolegliwości kobiecych. W niektórych częściach świata, zioło rekomenduje się w celu obniżenia gorączki oraz zmniejszenia stanu zapalnego i bólu. W Stanach Zjednoczonych abuta jest używana głównie do złagodzenia dolegliwości układu rozrodczego, takich jak skurcze menstruacyjne.
Anyż to zioło o smaku przypominającym lukrecję stosowane w leczeniu wielu schorzeń. Biedrzeniec anyżowy, czyli pimpinella anisum, to jednoroczne zioło z rodziny selerowatych. Rośnie do około 60 cm wysokości, ma małe, białe kwiaty i jest uprawiana głównie ze względu na owoce, które przypominają w smaku lukrecję.
Bazylia powszechnie kojarzy się ze smacznym pesto, ale może mieć także zastosowanie medyczne. Przykładowo, aplikowana miejscowo pomaga złagodzić ukąszenia owadów.
Arnika górska (Arnica montana) to wieloletnie zioło, które rośnie do wysokości 30-60cm. Ma żółte kwiaty podobne do stokrotki. Roślina pochodzi z europejskich gór i Syberii, uprawiana jest także w Ameryce Północnej. To popularne zioło w leczeniu bólów mięśni, ran i stanów zapalnych.
Boswellia serrata, znana również jako kadzidłowiec indyjski, ma długą historię stosowania w lecznictwie. W medycynie ajurwedyjskiej zioła używano do leczenia zapalenia stawów, biegunki, dyzenterii, grzybicy i choroby płuc.
Zimą organizm potrzebuje więcej witamin. Dostęp do ich naturalnych źródeł jest jednak trudniejszy. Zamiast faszerować się końskimi dawkami preparatów witaminowych, polecamy zioła, które są znacznie bezpieczniejsze dla organizmu. Ekspert radzi, jakich ziół zażywać, aby się nie przeziębić.
Ludzie z cukrzycą powinni przedyskutować leczenie uzupełniające ze swoimi lekarzami. Tego rodzaju terapia, obok standardowej, może pomóc w walce z chorobą, ale i powodować problemy oraz komplikacje.