Wzruszająca opowieść o miłości aż po grób, oparta na prawdziwych wydarzeniach z życia „Tojin" Okichi, konkubiny, wbrew własnej woli, pierwszego amerykańskiego konsula w Japonii.
Czy istnieje we współczesnej literaturze polskiej taki gatunek, jak powieść elitarna? Jak dzisiaj rozumieć to pojęcie? Sztuka elitarna – a więc i literatura - potencjalnie jest skierowana do wszystkich. Wymaga ona jednak szerokiej wiedzy i obycia kulturowego odbiorcy. Aby zrozumieć dzieło elitarne, potrzebna jest dobra znajomość historii, literatury, muzyki. Już Przybyszewski wskazywał na sztukę elitarną jako sztukę „tworzoną przez wybranych dla wybranych, przez wielkich dla wielkich”.
Biorąc do ręki powieść mamy szansę „zatopić się” w nieswojej egzystencji: przeżyć nowe przygody, zakochać się, zwiedzić obce krainy, doświadczyć nieznanych dotychczas emocji. Szanując tę niepowtarzalną funkcję literatury Umberto Eco cyzeluje swe dzieła czyniąc czytelników swymi prawdziwymi fanami. Jest jednym z najpoczytniejszych autorów europejskich, twórcą bestsellera „Imię Róży”. Znany jest jednak nie tylko ze swoich poruszających wyobraźnię i dopracowanych w najdrobniejszych szczegółach książek, ale także jako współtwórca semiotyki – ogólnej teorii znaków.
Od terrorystycznego zamachu na World Trade Center minęły trzy lata, ale Jamie Bryan, wdowa po strażaku poległym podczas akcji ratowniczej, wciąż budzi się w środku nocy z sercem przeszytym bólem, który przyniósł ów straszny wtorkowy poranek.
Kim jest współczesny człowiek? Rozbitkiem na bezludnej wyspie? Jaka jest granica naszej akceptacji drugiego człowieka? Czym jest komunikacja międzyludzka - czy tylko zlepkiem słów, które nie zawsze dotykają głębi istoty myśli? Wreszcie, czym jest opowieść - jaka jest istota jej snucia, ile potrafimy zawrzeć w niej prawdy, ile ludzka pamięć potrafi lub chce spamiętać? To tylko niektóre pytania, które nasuwają się po przeczytaniu powieści pt. „Foe” Johna Maxwella Coetzee.
Nagrodę Literacką NIKE 2007 otrzymał Wiesław Myśliwski za „Traktat o łuskaniu fasoli”. Pisarz odebrał tę nagrodę po raz drugi, jego wcześniejsza powieść „Widnokrąg” wygrała pierwszą edycję konkursu.
„W pewien wrześniowy poranek” to osnuta na tle tragicznych wydarzeń 11 września 2001 r. Opowieść o miłości, wierności, wierze i poświęceniu, jakiej jeszcze nie czytaliście.
Niedokończona przez Tolkiena powieść została zredagowana przez syna pisarza tak, aby stanowiła całość. Wydawcy ze Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii poinformowali, że książka pojawi się w księgarniach na wiosnę.
W październiku 1849 roku na małym cmentarzu w Baltimore odbywa się skromna uroczystość pogrzebowa z udziałem kilku zaledwie osób. Tak Ameryka żegna jednego ze swoich najwybitniejszych poetów i pisarzy – Edgara Allana Poego. Grób, w którym zostaje pochowany, pozostanie nie oznaczony. Opinia publiczna, prasa, a nawet znajomi zmarłego są zdania, że był on drugorzędnym pisarzem, doprowadzonym do smutnego końca przez chorobę alkoholową. Jedynie młody prawnik o nazwisku Quentin Clark, żarliwy wielbiciel talentu Poego, nie podziela tej opinii.
W latach 70-tych jego twórczość była krytykowana jako przygnębiająca, mówiono, że płyty artysty powinny być sprzedawane z żyletkami, bo to dobra muzyka do podcinania sobie żył. Sam Cohen od młodości chorował na depresję i chcąc sobie jakoś z nią poradzić, wciąż gdzieś biegł, w coś się angażował, często się zakochiwał, a przede wszystkim – pisał. Burzliwe życie uczuciowe, powracające chandry, wzloty i upadki składają się na fascynującą biografię jednej z najważniejszych postaci pop-kultury.
Smithson Ide jest czterdziestotrzyletnim kawalerem. Mieszka z rodzicami, ma marną pracę w fabryce zabawek, ignoruje zasady zdrowego trybu życia. Każdego wieczoru wraca sam do domu na spotkanie z puszką piwa i paczką papierosów. Kiedy rodzice giną w wypadku samochodowym, Smithy porządkuje pozostałe po nich rzeczy, wśród których znajduje wiadomość o niedawnej śmierci zaginionej wiele lat temu, chorej psychicznie siostry.
Kolejna niezwykła książka autorstwa znakomitego brytyjskiego pisarza, znanego w Polsce z bardzo dobrze przyjętego Widmopisu. Jej tematem wiodącym jest zachowanie człowieka w opresji, zmaganie z deprawacją, ograniczeniem i terrorem. Motyw ten przewija się przez każde z sześciu stanowiących pozornie oddzielne całości opowiadań – punktów na mapie „Atlasu Chmur”, których akcja rozgrywa się w innym czasie i miejscu na Ziemi, a choć bohaterów dzielą niekiedy wieki, wszyscy słyszą swoje echa.