Sepsa jest ciężkim ogólnoustrojowym zakażeniem organizmu. Walka z nią to dla współczesnej medycyny poważne wyzwanie, nie tylko z uwagi na wysoką śmiertelność, ale też trudności w diagnozowaniu tego schorzenia. 13 września będziemy obchodzić Światowy Dzień Sepsy, które celem jest zwrócenie uwagi na problematykę ciężkich zakażeń.
Sepsa (posocznica) to zagrażające życiu powikłanie infekcji. Rozwija się, gdy do krwiobiegu uwalniane są substancje mające zwalczyć zakażenie i wyzwalają silny stan zapalny mogący doprowadzić uszkodzenia wielu narządów i śmierci pacjenta.
Przełomowe badania przeprowadzone w Niemczech pokazują, że zestresowane komórki zwiększają wytwarzanie trombiny, ważnego czynnika krzepnięcia. Badania, których wyniki zostały zaprezentowane w czasopiśmie Molecular Cell, rzucają nowe światło na sposób w jaki komórki nowotworowe mogą wykorzystywać ten proces. Informacje te mogą przydać się naukowcom do opracowania nowych sposobów leczenia rozmaitych chorób.
Przypadki sepsy zanotowano już w starożytności. Hipokrates opisał przebieg schorzenia, wskazał, że jego charakterystyczną cechą jest gorączka wywoływana przez gnijące substancje. Opisywany zespół objawów chorobowych (tak określa się sepsę, nie jest ona chorobą stricte) zyskał więc nazwę: „gnicie krwi”. Od niedawna znane są jednak prawdziwe mechanizmy rządzące pojawieniem się i rozwojem sepsy. Znamienna dla posocznicy jest gwałtowna ogólnoustrojowa reakcja na zakażenie, która może skutkować śmiercią pacjenta. Posocznica jest częstą przyczyną zgonów na szpitalnych oddziałach intensywnej terapii.
Sepsa (posocznica) jest to gwałtowna uogólniona reakcja zapalna organizmu na atak mikroorganizmów głównie pneumokoków i meningokoków. Często po przebytej sepsie pozostają martwicze ubytki tkanki, głównie na kończynach dolnych i górnych.
Posocznica (sepsa) to jedna z najstarszych znanych chorób, ale mimo ogromnego postępu w medycynie wciąż pozostaje sferze wytężonej uwagi środowiska medycznego. Cechą charakterystyczną posocznicy jest burzliwa, ogólnoustrojowa reakcja na zakażenie, której skutkiem może być utrata kończyn, zaburzenie czynności narządów wewnętrznych, a w końcu zgon.